Rode Hooiwagen Opilio canestrinii
De rode hooiwagen doet zijn naam eer aan: hij is oranjeroodbruin. Toch maakt hem dat niet uniek. Er zijn namelijk twee sterk gelijkende soorten: Opilio saxatilis en de muurhooiwagen (Opilio parietinus). Meestal echter is de rode hooiwagen gemakkelijk te herkennen: er zit een opvallend groot contrast tussen het oranje lichaam en de zwarte poten. Bij de andere twee soorten zijn de poten lichter, waardoor het contrast minder groot is. Overigens geldt dat voor de mannetjes. De vrouwtjes zijn niet roodachtig, maar eerder geel- of okerbruin. De poten zijn grof geringeld, hetgeen meestal bij de vrouwtjes meer opvalt dan bij de mannetjes. Het lijfje van het mannetje wordt zo'n 4 tot 6 mm lang. Vrouwtjes worden met een lichaamslengte van 5 tot 8 mm veel groter.
Het vrouwtje legt haar eitjes in zomer en herfst. De eitjes worden in kleine groepjes afgezet in zachte grond. Na het overwinteren komen ze vroeg in het voorjaar uit. De jongen doorlopen 7 stadia voordat ze volwassen zijn. Met name in de eerste stadia hebben ze heel korte pootjes en lijken ze sterk op mijten. Ook de rode hooiwagen jaagt 's-nachts op allerlei insecten en op andere hooiwagens. Overdag rust hij uit op muren en schuttingen.
Ongeveer 30 jaar geleden kwam de rode hooiwagen alleen voor in de Apenijnen. Toen is hij elders in Europa terechtgekomen. Waarschijnlijk door het verplaatsen van (pot)grond waarin eitjes zaten. Daarna heeft het dier in een ongekend tempo de rest van Europa gekoloniseerd. De route is enigszins merkwaardig, want in Denemarken werd het dier al in 1987 aangetroffen. Zweden volgde in 1990, terwijl in Nederland de soort pas sinds 1993 voorkomt. Engeland volgde in 1999. Maar eenmaal gearriveerd gaat de verspreiding razendsnel. Daarbij worden de soorten die tot het moment van aankomst vaak op muren worden gezien (Opilio saxatilis en de muurhooiwagen) zelfs volledig verdrongen. Beide soorten zijn in grote delen van Europa zeldzaam geworden of zelfs geheel uitgestorven! De rode hooiwagen is een echte cultuurvolger, die altijd op menselijke bebouwing te vinden is. Vondsten in vegetatie komen nauwelijks voor. In zowel Nederland als in België een zeer gewone soort, die soms talrijk kan zijn.
