De grootste groep onder de insecten bestaat uit kevers, ook wel torren genoemd. Kevers hebben meestal twee paar vleugels, hoewel sommige vleugelloos lijken. De voorste vleugels, die ze bijna allemaal wŽl hebben zijn namelijk heel hard geworden en we noemen ze dekschilden. Daarom heten kevers officieel schildvleugeligen. Bij de meeste kevers zitten daaronder vliezige vleugels waarmee ze vliegen. Dit kun je heel mooi zien als je een lieveheersbeestje vangt en deze op je hand zet. Hij zal het hoogste punt van je hand opzoeken, zijn oranjerode dekschelden wegdraaien en het luchtruim kiezen met de vleugels daaronder. Maar niet alle kevers hebben dekschilden die het lichaam bedekken. Zo is er de grote familie van de kortschilden. Hun schildjes zijn inderdaad heel kort, net als bij de oorwurmen. Ook in andere keverfamilies vinden we soorten met korte schildjes, zoals bij de boktorren.
De chitine, waaruit de schilden zijn opgebouwd, mag dan een licht materiaal zijn, erg groot kunnen kevers niet worden. Ze zouden anders nauwelijks kunnen lopen of vliegen. Met een lengte van zo'n 20 centimeter en een breedte van zo'n 8 centimeter (maten die gehaald worden door enkele zeer grote tropische soorten, zoals de meikeverachtige Goliathkever) houdt het helemaal op. De meerderheid van de soorten haalt nauwelijks een lengte van 1 centimeter en heel veel soorten zijn met een lengte van nog geen halve mm nauwelijks met het blote oog te zien.

Veel kevers zijn prachtig gekleurd, terwijl andere somber zwart door het leven moeten. Enkele soorten doen ter verdediging wespen na, andere wensen zo weinig mogelijk op te vallen, zoals de grote groep van zwarte loopkevers. Kleuren ontstaan bij kevers op drie manieren. De eerste is dat er kleurstoffen worden aangemaakt die in de chitine worden opgenomen. Op die manier ontstaan de vaste kleuren zwart, bruin, geel en rood of mengsels daarvan. Deze dieren zijn onder welk licht bezien dan ook kleurvast. De metaalkleuren die we bij veel kevers terugvinden ontstaan anders. De chitine blijft hier tot op zekere hoogte doorzichtig, maar breekt het licht dat erin komt. De structuur van de chitine bepaalt dan hoe het licht breekt en daardoor ontstaan de groenige en blauwige metaalkleuren. De structuur van de chitine verschilt per soort, zodat elke soort zijn eigen kleur heeft. Dergelijke kleuren noemen we structuurkleuren. Maar afhankelijk van de hoeveelheid licht en de hoek waarin het licht wordt weerkaatst kunnen de kleuren van elk dier er regelmatig anders uitzien. Vergelijk het maar met de weerkaatsing van een druppel olie die op water drijft. Andere soorten hebben klieren die kleurstoffen afgeven. Die kleurstoffen bestaan uit heel kleine gekleurde schubbetjes die op het dekschild blijven zitten. Veel snuittorren hebben zwarte dekschilden die ze met zo'n kleurrijk poeder behandelen. Ze moeten de zaak natuurlijk wel goed onderhouden, anders zien ze er al snel nogal verlopen uit!

Het chitinepantser maakt kevers tot heel harde noten om te kraken en vormt zodoende een prima verdediging. Toch heeft zo'n pantser ook nadelen: het kan niet groeien. Het is daarom dat insecten een larvestadium kennen. De larve heeft geen hard chitinepantser en kan dus groeien. Als de huid uiteindelijk te klein wordt, kan een larve eenvoudig vervellen. Kevers kennen een volkomen gedaantewisseling: ei-larve-pop-kever. Het larve-stadium is het enige in welke het dier kan groeien. Een opvallend kleine meikever is dus niet een jong dier dat nog moet groeien, maar een dier dat als larve te weinig voedsel heeft gehad, of weinig groeizaam voedsel. Eenmaal volwassen zal het dier niet groter kunnen worden dan hij uit de pop is gekropen. Slechts op enkele punten ontbreekt het harde pantser. Uiteraard bij de mond, anders zou het dier niet kunnen eten. En ook aan de achterkant zit een opening, waardoor wordt gepoept. Verder hebben insecten aan de zijkanten talrijke heel kleine gaatjes in de chitine de zogenaamde tracheën. Insecten hebben namelijk geen longen. Lucht zuigen ze naar binnen door de tracheën, dunne luchtbuisjes. Via steeds dunnere luchtbuisjes komt de zuurstof tenslotte bij elke cel in het lichaam terecht.

Een veelgestelde vraag is hoe oud een kever kan worden. Die vraag is niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Meestal doelt men namelijk op het leven als volwassen kever. Maar dat is maar een deel van het antwoord. Het hele keverleven bestaat immers uit vier fasen: ei-larve-pop en volwassen kever. De ei-fase tellen we meestal niet mee. Een insect, maar het geldt bijvoorbeeld ook voor een vogel, wordt pas geboren als hij uit het ei kruipt. Dus een juist antwoord op de vraag kunnen we alleen geven als we het volledige leven behandelen: van geboorte tot de dood als volwassen dier. Maar ook dan is het alemaal heel ingewikkeld. Een meikever bijvoorbeeld kan 2 tot 8 jaar oud worden. In zeer gunstige jaren leeft de larve een kleine twee jaar in de grond, maar onder ongunstige omstandigheden kan het ook wel vijf jaar duren tot de volwassen kever zich laat zien. Die volwassen kever leeft vervolgens ongeveer vier weken. Dus in gunstige jaren kan een meikever in twee jaar zijn hele bestaan afwerken. Maar een volwassen meikever kan in gevangenschap heel oud worden! Er moet dan aan een voorwaarde worden voldaan: het dier moet niet kunnen paren. Dus een verse uitgekomen meikever, die meteen na de ontpopping in een terrarium of zoiets wordt geplaatst en die goed wordt gevoerd kan drie jaar oud worden! Maar zodra het dier de kans krijgt om te paren, is het met de mannetjes in een paar dagen bekeken en met de vrouwtjes in ongeveer twee weken. In ons klimaat zijn er maar weinig kevers die meerdere jaren leven.

Enkele snuittorren halen drie jaar als volwassen dier, maar dat zijn duidelijke uitzonderingen. Bovendien wordt bij bijna elke keversoort in ons gebied een deel van de tijd in diapauze doorgebracht. Meestal is dat de zogenaamde winterslaap: alle lichaamsfuncties worden nagenoeg stilgelegd en de dieren wachten op betere tijden. Die diapauze kan zich in elk stadium voordoen en verschilt vaak van soort tot soort. Veel in het najaar levende kevers leggen eitjes die pas in het volgende voorjaar uitkomen. Andere soorten overwinteren als larve of als pop. En soorten die al heel vroeg in het voorjaar verschijnen hebben als volwassen dier overwinterd. Dat geldt uiteraard zeker voor soorten die meer dan één jaar als kever doorbrengen. Bij ons leven sommige boktorren het langst. Hun larven leven van droog, oud en nagenoeg onverteerbaar hout. Bij sommige van deze soorten kan het 12 jaar duren voordat de larve verpopt!