In een gemiddelde tuin komt in tamelijk grote aantallen het Icarusblauwtje voor. De rups van deze vlinder is gek op hulst en klimop en komt daarom ook in stadsparken  en -tuinen voor. De rups scheidt een vloeistof af waar mieren gek op zijn en hij wordt dan ook door de mieren beschermd. De vlinder zit zelden met de vleugels opengeklapt. Het exemplaar linksonder is een mannetje. Dat kun je zien aan de donkere rand aan de vleugels; die is bij het vrouwtje veel breder. De onderkant van de vleugels is grijsblauw en lijkt wel zilver in de vlucht, vandaar dat deze vlinder ook wel Zilverblauwtje wordt genoemd. Vaak vliegt de soort in twee generaties die elkaar overlappen zodat het dier gezien wordt van eind april tot midden september. Met een spanwijdte van 25 tot maximaal 30 mm is dit een tamelijk kleine vlindersoort. In de gehele Benelux een gewone soort die zelfs in grote steden tot de gewoonste vlinders behoort.