Misschien wel de bekendste wants is de Groene Stinkwants. De soort is regelmatig in tuinen te vinden, vooral in het voorjaar en de herfst. Het is een heldergroene wants die 12 tot 14 mm. lang is. De volwassen dieren overwinteren. Maar overwinterende dieren zijn bijna altijd bruin. In het late najaar worden de dieren in één à twee weken bruin, om na de overwintering in dezelfde tijd weer heldergroen te worden, zie 2e foto van boven. Er zijn een aantal andere groene soorten die sterk op de Groene Stinkwants lijken, maar de meeste zijn zeldzamer, zeker in tuinen. Belangrijk bij de determinatie is het tweede segment van de antennen. Dat is bij de Groene Stinkwants ongeveer even lang als het volgende segment. Bij de sterk gelijkende Palomena viridissima is dat segment veel langer dan het volgende.



Paren doen Groene Stinkwantsen, net als de meeste andere wantsen, door de achterlijven tegen elkaar aan te houden. Het mannetje beklimt het vrouwtje dus niet. Er is dus moeilijk vast te stellen welk dier het vrouwtje is en welk het mannetje, ook al omdat beide in niets van elkaar verschillen. Het vrouwtje zet haar eieren in groepjes af op de onderzijde van een blad. De nimfen die daar uitkomen lijken helemaal niet op hun ouders. Ze zijn groen met veel zwart, maar vervellen al heel snel voor de eerste keer.

Nadat ze voor de eerste keer zijn verveld, worden de jongen groen met wat minder zwart. Na latere vervellingen zijn ze geheel groen met hooguit wat witte stippen op de rug. Ook de jongen kunnen overwinteren en ook zij worden dan meestal geheel bruin. Opvallend is, dat vaak in groepjes wordt overwinterd. En in zo'n groepje zijn er dan altijd wel één of twee die niet bruin zijn geworden. Waarom dat zo is weten we niet. De larven lijken zoveel op kevers, dat veel mensen denken dat ze een kever gezien hebben als ze er één tegenkomen. Maar als je goed kijkt zie je midden op de rug niet de bekende naad van twee tegen elkaar aan liggende keverdekschilden. Daaraan kun je in één oogopslag zien dat je met een wantsenlarve te maken hebt.

De Groene Stinkwants doet zijn naam alle eer aan en niet alleen qua kleur. Hij produceert namelijk een stinkende stof en dat maakt hem tot een onaangenaam beestje. Die stof produceert hij niet alleen bij gevaar, zoals lieveheersbeestjes dat doen, nee, overal waar hij overheen loopt laat hij een stinkend spoortje achter. Ook op bramen bijvoorbeeld en dat merk je soms bij het plukken: een stinkende braam die uiterst onaangenaam smaakt, heeft meestal bezoek gehad van een stinkwants. Stinkwantsen hebben dan ook maar weinig natuurlijke vijanden. Het is in de gehele Benelux een uiterst gewone soort en dat geldt ook voor de rest van Europa.